Hallo allemaal!
Ik wil jullie graag even meenemen in al het moois wat ik beleefd heb en het prachtige project wat we in Bloemfontein gestart zijn, ikzelf ben ondertussen weer terug in Nederland.
Het waren weken vol uitdagingen, aanpassingen en creatief anticiperen. Onze pragmatische Nederlandse mentaliteit is heerlijk en erg productief, binnen Nederland of West- Europa. Maar hier in Zuid- Afrika gaat alles anders… best even schakelen dus.
Het inrichten
Toen wij aankwamen werd het lokaal wat wij als dagverblijf zouden gaan inrichten nog gebruikt als woonruimte… de eerste uitdaging was dus om deze ruimte helemaal leeg te halen en van daaruit in te gaan richten als dagverblijf.
De eerste dagen stonden dus in het teken van veel (heel veel) winkelbezoekjes. Van Checkers naar Crazy Plastics, door naar KidsRus, Value co mogen we niet vergeten, en weer terug naar Checkers. Er is niet maar één winkelcentrum, maar in Zuid-Afrika bestaan de steden uit verschillende grotere wijken en die wijken hebben allemaal één of meer grote shopping malls.
In de eerste week hadden wij heel Bloemfontein al doorkruist, ik achter het stuur (rechts!?) en mijn vriending Tjissie navigerend naast mij, baande wij ons een weg langs alle STOP streets en dubbele rotondes.
Voordat ik naar Zuid- Afrika afrees had ik al meerdere houten meubeltjes besteld en op locatie laten bezorgen, dit zorgde samen met de houten meubels die gesponsord zijn door Quadrant voor een goede duurzame basis. Al deze pakketten hebben wij met hulp van een aantal studenten in elkaar gezet, het lokaal begon stukje bij beetje steeds meer de vorm aan te nemen van een dagverblijf ruimte.
We wisten super mooie vloerkleden te bemachtigen en de tafel werd door de studenten op maat gemaakt. Wat mogen wij dankbaar zijn voor de kwaliteit van materialen die wij in het Westen tot onze beschikking hebben, voor de mensen hier maken deze spullen een wereld van verschil. Zij noemen het dagverblijf een stukje eerste wereld in een derde wereldland.
Ander soort opvang
In de loop van de tweede week startte wij met de opvang en om eerlijk te zijn konden de theorie en praktijk haast niet verder uit elkaar liggen.
De kinderen hadden het enorm moeilijk, zij zijn gewend om altijd bij voornamelijk hun moeder te zijn en worden overal mee naartoe gedragen of vervoerd in de buggy of Maxi-Cosi. Stimulans tot eigen spel is er weinig, omdat ouders ondertussen ook nog aan het werken zijn en ze worden continu overgedragen aan andere medewerkers of studenten als ouders iets moeten regelen.
Al snel realiseerde ik mij dat de opvang zoals wij dat in Nederland gewend zijn, voorlopig niet passend zou zijn voor de kinderen en hun ouders. Dit was wel even schakelen, omdat kwalitatief goede opvang voor mij enorm belangrijk is. Ik ben dan ook veel bezig geweest met bewustwording en het overbrengen van pedagogische kennis, in de hoop dat er zo een veranderslag kan plaatsvinden naar het toekomstperspectief toe. Gelukkig waren de ouders hierin ontzettend ontvankelijk en super dankbaar dat er iemand was die richting kon geven en kennis kon overdragen. De baby jumpers werden in week twee al de deur uit gezet, omdat ze zo gemotiveerd waren hun kinderen te bieden wat voor hen het beste is.
Omdat de ouderparticipatie hier enorm hoog is, hadden we al snel een weg gevonden waarin de moeders samen met ons ‘shifts’ draaiden in de ochtenden. Hierdoor konden zij een aantal uur per dag productief werken en konden de kinderen wennen aan het idee van een kinderdagverblijf, zonder zich constant onveilig te voelen. Super bijzonder om op deze manier met elkaar samen te werken!
Kleine stapjes, grote overwinningen
Ook in deze constructie hadden de kinderen het nog moeilijk, maar zagen wij ze ook echt groeien. Het leerde ons de kleine (maar eigenlijk grote) overwinningen te vieren. 10 Minuten stilte in de slaapkamer, kindjes die zowel thuis als op de groep meer op onderzoek uitgaan, moeders die het gevoel hebben dat ze niet aan alle kanten tekort schieten, een fruitmoment wat rustig verloopt. Dingen die normaal misschien heel vanzelfsprekend zijn, maar voor de kinderen en moeders hier waren het grote sprongen.
Dit alles betekent ook dat de fysieke rol die wij in het grote geheel speelden een compleet andere vorm had aangenomen dan verwacht. Mede hierdoor besloten wij om geen verlenging aan te vragen voor ons verblijf in Zuid-Afrika. Een proces wat veel haken en ogen kent, hadden wij ons laten vertellen.
Leerzame tijd
De tijd in Zuid-Afrika heeft mij geleerd dat tijd zelf niet een doorslaggevende factor is voor ‘succes’. Ik zie dat wat het verlangen was om te brengen ook daadwerkelijk gelukt is, en dat is enorm mooi. Het creëren van een veilige plek voor de kinderen om op te groeien en zo de ouders de ruimte te kunnen geven om daadwerkelijk te kunnen werken.
Ondanks dat ik nu weer in Nederland ben, blijf ik verbonden met het project in Zuid-Afrika. Ik blijf bereikbaar voor adviezen, het beantwoorden van vragen en het meedenken in vraagstukken. Ook zal ik mij waar nodig buigen over de vormgeving en het schrijven van documenten.
Nieuwbouw
Tijdens ons verblijf waren wij ook nog bezig geweest met het ophalen van donaties om zo een nieuw gebouw te kunnen realiseren voor de opvang.8 Hierin was de hoop dat het geld wat ouders nu aan huur voor de ruimte moesten betalen, uiteindelijk naar iemand zou kunnen gaan die het dagverblijf kon overnemen.
Ik vind het enorm bijzonder dat ik kan vertellen dat we genoeg geld hebben opgehaald om een gebouw van 60M2 te laten bouwen. De eerste aanbetaling is al gedaan en in de week van 15 januari ’24 start de bouw, super bijzonder!
Ik heb nog meegedacht met de plaatsing van het gebouw en de indeling in de vorm van een plattegrond. Ook is er iemand vanuit de organisatie die heeft aangeboden het dagverblijf over te nemen.
Ik ben enorm dankbaar dat er in een relatief korte tijd, zoveel is gebeurd en het gelukt is om het project te laten slagen.
Afhankelijk van de bouw zal ik jullie in februari of maart meenemen in het eindresultaat van het nieuwe kinderdagverblijf.
Groetjes, Jessie
